Barbara Rzeszotarska

---

Życiorys

Barbara Rzeszotarska przyszła na świat w 1936 roku w Sokołowie Podlaskim, w rodzinie z tradycjami inteligenckimi. Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczęła edukację w Technikum Chemicznym w Lublinie. Następnie kontynuowała naukę na Politechnice Gdańskiej, gdzie w 1959 roku uzyskała tytuł magistra, pod okiem prof. Leona Kamieńskiego. Po ukończeniu studiów zaczęła pracę jako asystentka na swojej uczelni macierzystej.

W 1964 roku Rada Wydziału Chemii Politechniki Gdańskiej nadała jej stopień naukowy doktora nauk chemicznych, który zdobyła na podstawie obrony pracy doktorska pod kierunkiem prof. Emila Tasznera, dotyczącej zagadnień związanych z racemizacją peptydów. Objęła stanowisko adiunkta, co stanowiło jej pierwszy krok w kierunku akademickiej kariery.

Od 1965 roku aż do dziś, Rzeszotarska związana jest z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Opolu, która w 1994 roku przekształciła się w Uniwersytet Opolski. Była jedną z pionierskich postaci, które przyczyniły się do ukształtowania chemii na terenie Opola. W roku 1970 zdobyła stopień naukowy doktora habilitowanego nauk chemicznych na Uniwersytecie Warszawskim. Jej praca habilitacyjna koncentrowała się na wybranych zagadnieniach chemii peptydów.

Dwa lata później, w 1972 roku, objęła dyrekcję Instytutu Chemii WSP, pełniąc tę funkcję do 1988 roku. W okresie jej rządów zrealizowano wiele ważnych projektów, w tym zakończenie budowy Collegium Chemicium w 1978 roku, która miała swoje początki w latach 60. XX wieku. Instytut był również gospodarzem Ogólnopolskiego Zjazdu Polskiego Towarzystwa Chemicznego w 1975 oraz 1986 roku, organizowanego wspólnie z kędzierzyńskim oddziałem SIiTPChem. W 1983 roku ustanowiono też nową specjalizację – agrobiochemię.

W ramach poszerzania oferty kształcenia oraz badań, w 1984 roku zmodernizowano stary, trzykondygnacyjny budynek przy ulicy Wandy, aby wzbogacić zaplecze dydaktyczne i naukowe uczelni. Jej wysiłki zaowocowały w 1988 roku, kiedy opolska uczelnia pedagogiczna uzyskała prawa do doktoryzowania w dziedzinie nauk chemicznych, co było ukoronowaniem jej działalności.

Rzeszotarska awansowała również zawodowo w trakcie swojej kariery, zostając profesorem nadzwyczajnym w 1978 roku, a następnie profesorem zwyczajnym w 1988 roku. W 1990 roku wystartowała w wyborach na rektora Wyższej Szkoły Pedagogicznej, jednak minimalnie przegrała z prof. Jerzym Pośpiechem.

Dorobek naukowy i odznaczenia

Barbara Rzeszotarska jest uznawaną postacią w dziedzinie nauki, w szczególności w obszarze chemii. Jej badania skupiają się na różnych aspektach chemii peptydów oraz chemii leków. Tematyka jej pracy obejmuje również konformację małych modeli peptydowych oraz badania nad a,b-dehydroaminokwasami. Wykorzystuje nowoczesne techniki naukowe, takie jak 2D FTIR oraz obliczenia ab initio, a także zajmuje się acylowaniem aminotriazoli oraz leksytropsyną.

W swoim dorobku posiada ponad 100 publikacji, które obejmują artykuły naukowe, monografie, patenty, jak również dydaktyczne rozprawy oraz skrypty. Jako członek Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk pełniła istotną rolę w rozwoju badań chemicznych w Polsce. Pod jej przewodnictwem zespoły badawcze zajmowały się problemami kluczowymi dla gospodarki, zarówno krajowej, jak i zagranicznej, zwłaszcza z Anglii.

Jej wkład w rozwój nauki i dydaktyki jest szczególnie widoczny poprzez wypromowanie pięciu doktorów, co świadczy o jej zaangażowaniu w kształcenie nowych pokoleń naukowców. W uznaniu za zasługi w działalności naukowo-dydaktycznej oraz organizacyjnej, Barbara Rzeszotarska została odznaczona wieloma nagrodami, zarówno uczelnianymi, regionalnymi, jak i państwowymi. Wśród jej najbardziej cenionych odznaczeń można wymienić:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1980),
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1979).

---

Oceń: Barbara Rzeszotarska

---