Adolf Kozieradzki

Interesującym aspektem jego biografii jest fakt, że był młodszym bratem Emilii Kozieradzkiej, co podkreśla artystyczne uwarunkowania rodziny. Naukę śpiewu rozpoczął pod okiem Jana Ludwika Quattriniego. Po zaledwie kilku latach intensywnego szkolenia miał zaszczyt zadebiutować 23 lipca 1859 roku na scenie Warszawskiego Teatru Rozmaitości, gdzie zaprezentował swoje umiejętności, odgrywając partię Rudolfa w operze „Lunatyczka”. Już 24 sierpnia tego samego roku, wcielając się w rolę Króla w „Dianie de Solanges”, zapewnił sobie angaż, który pozwolił mu występować na tej scenie z przerwami praktycznie aż do 1894 roku.

W 1872 roku Kozieradzki podjął nowe wyzwanie – został reżyserem opery włoskiej w teatrach Moskwy i Petersburga, gdzie pełnił tę funkcję przez okres siedmiu lat. Po powrocie do Warszawy w 1880 roku, objął stanowisko reżysera w Teatrze Małym. Zaledwie dwa lata później, pełnił rolę drugiego reżysera oper prezentowanych w Warszawskim Teatrze Rozmaitości, gdzie za jego kadencji miała miejsce premiera uznanej opery „Carmen” 5 lipca 1882 roku.

Po przejściu na emeryturę pod koniec 1894 roku, pozostawił po sobie znaczący ślad w polskim teatrze operowym. Jako reżyser, wdrażał na warszawskiej scenie polskie premiery wybitnych oper, takich jak „Tannhäuser”, „Noe” oraz „Manon”. Ponadto, miał zaszczyt być pierwszym odtwórcą roli Miecznika w operze Stanisława Moniuszki „Straszny dwór”. Z ceremonią, która podkreślała jego wcześniejsze zasługi artystyczne, spoczął na cmentarzu Powązkowskim (kwatera Z-4-7/8), pozostawiając po sobie trwały ślad w polskiej kulturze i melomanów.